Onderweg
Touwen los… we zijn weer weg!
Hebben we alles mee? Ja natuurlijk…
Altijd weer overvalt ons een prettige spanning wanneer we langzaam maar zeker onze ligplek achter ons laten. Een heerlijk gevoel van ongebondenheid, nieuwe lotgevallen tegemoet. Of we nu vertrekken voor enkele weken, een poosje in een andere stad gaan wonen of gewoon een paar dagen gaan relaxen in de natuur. Steevast denken we van yes, prachtig!
Wat ons telkens opnieuw verrast, is hoe traag het gaat. De ratrace zit in onze kleren, die moeten we iedere keer weer van ons afschudden. Om dan te genieten van de rust, het lui om ons heen kijken. Tijd om te praten, lezen, beschouwen, het is zo zalig gewoon. Er zijn wel eens gasten mee die er de muren van op kruipen en ze kunnen na een dagje varen niet snel genoeg weer van boord zijn. Wij halen dan onze schouders op en moeten er eens om lachen.
Met de boot komen we op buitengewone plaatsten, plekken waar we waarschijnlijk anders nooit van ons leven heen zouden gaan. We kruisen mensen die ons verbazen, boeien, plezieren. We ontmoeten figuren van de wal en bootmensen, soms zijn die contacten vluchtig, soms ook beklijvend. Hier en daar ontstaan jarenlange vriendschappen. Het maakt ons niet veel uit welk weer het is, ieder seizoen heeft zijn charmes. Bij storm en regen zitten we lekker warm en droog.
De fietsen zijn altijd mee, ze maken het ons makkelijk de streek waar we aanmeren te verkennen in alle windrichtingen. Langsheen de kanalen liggen de jaagpaden die vaak deel uitmaken van aantrekkelijke fietspadnetwerken. Ook winkelen gebeurt met de tweewieler. Naast onze gewone bikes beschikken we tevens over een transportfiets, geschikt voor het zwaardere werk.
Kunstwerken
We zijn al lang de tel kwijtgeraakt, hoeveel sluizen en sasjes, klepbrugjes en draaibruggen we al niet zijn doorgevaren. Je hebt ze in alle maten en vormen, en sommige vergeet je nooit. De grootste is de Kieldrechtsluis te Antwerpen, de scheepslift van Strépy-Thieu op het Centrumkanaal in Henegouwen is zeer indrukwekkend, machtig maar ook een beetje eng vonden we het hellend vlak van Ronquières. Op de Dender zijn de sluismuren soms zo laag dat het geen sinecure is binnen te varen, terwijl het water over de randen klotst.
Langs de schilderachtige Moervaart genieten we van enkele beschermde ophaalbrugjes, op de Historische Leie wordt de klapbrug nog met de hand en een kwinkslag bediend door Wim van het Sashuis. In de mooie Scheepsdalebrug van Brugge hebben wij niet steeds het volste vertrouwen, we zijn altijd blij als we ze voorbij onze achtersteven rustig weer omlaag zien kantelen. Brugge heeft nu eenmaal een reputatie. Onder een geklonken spoorwegbrug doorvaren bekoort ons mateloos, maar ook een tuibrug als de Pont de Liège vervult ons altijd weer van bewondering. Het afbreken van de Pont des Trous in Tournai zorgde voor heel wat beroering.
Om al deze kunstwerken zonder brokken te maken langs te lopen, dienen wij als schipper en matroos prima op elkaar ingespeeld te zijn. Doorheen de jaren is dit laten we zeggen organisch gegroeid. Nu volstaan enkele gebaren om te weten waar het heen moet, we kennen het schip en haar karakter op ons duimpje. Worden we toch gepakt door wind of stroming, dan geloven we dat enkel kalmte ons zal redden.
Even geduld
Ook al stippelen we onze reizen haarfijn uit en lezen we van tevoren de navigatieberichten, de scheepvaart zit telkens vol surprises. Afhankelijk van regen of droogte kan het waterpeil sterk schommelen. We maakten het al mee dat keersluizen plots voor onze neus gesloten werden, of kanalen betrekkelijk tijdelijk bleken gestremd. In Hastière lagen we eens dagenlang te wachten aan de werkloze sluis omdat de bliksem ingeslagen was in het besturingssysteem, in Amiens konden we de Somme niet meer afvaren omdat men tijdens ons verblijf stroomafwaarts een steiger onderaan een brug had bevestigd.
Ooit geraakten we in Gœlzin verzeild in een ware embouteillage die dagen duurde en het gevolg was van een staking bij VNF. Herstellingen aan het Canal du Nord zorgden ervoor dat we in 2018 enkele etmalen lang onze beurt moesten afwachten eer we naar de tunnel konden varen. Eigenlijk houden wij best wel van verrassingen, ze brengen leven in de brouwerij. Het enige probleem is dat we op tijd weer op ons werk moeten geraken, en dat betekent soms stressen.
Hoe ongelegen al dit onheil ook komt, het brengt plezante en verbazende ontwikkelingen met zich mee. Tussen de wachtende bootmensen ontspinnen zich amusante conversaties, vaak ontstaat er een gezellige solidariteit. De techniekers die op de onmogelijkste momenten opgeroepen worden om de kunstwerken te repareren halen alles uit de kast, hun oplossingsgericht vermogen vinden wij wel eens ontroerend. Zo zagen wij op een dag personeel bereid het water in een kilometerslang pand te laten zakken tot wij weer door konden.
Tol betalen om te mogen varen
Om in Vlaanderen te mogen varen moeten wij in het bezit zijn van een waterwegenvergunning. Deze moet jaarlijks vernieuwd worden, en is ook vereist om aan te meren en te liggen. In Wallonië hoeven we niet te betalen om gebruik te maken van de waterwegen. Voor Frankrijk moeten we vaargeld neertellen afhankelijk van de tijd die we ginds vertoeven. In ruil daarvoor zijn aanmeerplekken met water en elektriciteit voorhanden, al gaan deze voorzieningen jaar na jaar sterk bergaf. In Nederland mogen we zonder betaling varen, daar staat echter tegenover dat er zo goed als nergens gratis ligplekken zijn, je kunt er enkel overnachten in vrij dure jachthavens.
Jachthavens
Op onze vaarreizen hangt het er een beetje van af waar we de nacht doorbrengen met ons schip. Op de buiten zoeken we een rustige steiger uit in de natuur, we zijn in het groen vrij inventief wat aanmeren betreft. Bezoeken we een stad, dan verkiezen we meestal een jachthaven. Dat kan soms wat duur uitvallen, maar je ligt dan ook op de mooiste plekjes.
Poes mee
Onze poes Augustus vaart overal met ons mee. Zolang de motor ronkt blijft hij veilig in zijn schuilplaats, zodra het schip stilvalt aan de wal duikt hij weer op om de boel te verkennen. Afhankelijk van de aanmeerplek gebeurt dit vanop de kade of van achter het glasraam.
